ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ

«Εκπαιδευτικοί και γονείς μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες: σχέσεις συνεργασίας και αποτελεσματικές παρεμβάσεις»

Είναι εύλογη η ανάγκη να αναγνωρίσουμε και να αξιοποιήσουμε τον σημαντικό ρόλο των γονέων στην εκπαιδευτική πράξη, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε στη διαφοροποιημένη διδασκαλία και τις μεθόδους της  ως μέσο υποστήριξης και αποτροπής της σχολικής αποτυχίας και της σχολικής διαρροής. Η ανάγκη αυτή καθίσταται ιδιαίτερα επιτακτική όταν αναφερόμαστε σε μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες οι οποίοι υποστηρίζονται ή έχουν την ανάγκη υποστήριξης με προγράμματα πρόσθετης στήριξης.  Στόχος μας είναι να δείξουμε, βάσει των ερευνητικών δεδομένων και της εκπαιδευτικής πράξης, τη σημασία της καλής συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικών και άλλων ειδικών, αφενός, και  των γονέων των μαθητών με -ή/και χωρίς- ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, αφετέρου (Γενά&Μπαλαμώτης, 2013. Γενά, 2006. Buschbacher, &Clarke, 2004. Falloon, 2003).  Τα εν λόγω  προγράμματα παρέμβασης σχεδιάστηκαν με στόχο την ενεργό συμμετοχή και των γονέων στην εφαρμογή τους ή και στην κατάρτισή τους. Τα προγράμματα αυτά οφείλουν και μπορούν να είναι ευέλικτα. Μπορούν να διαφοροποιούνται και να εφαρμόζονται τόσο σε ομάδες μαθητών με Ε.Ε.Α. όσο και σε μεικτές ομάδες μαθητών με Ε.Ε.Α. και συνομήλικων μαθητών τυπικής ανάπτυξης καθώς και στο σύνολο των μαθητών μίας τάξης ή ενός τμήματος τάξης.

    1. Σχέσεις συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων μαθητών με Ε.Ε.Α.- Μορφές διαφοροποίησης

Γιώργος Δ. Μπαλαμώτης Σ.Ε.Ε. Ε.Α.Ε.Ε. 6ο ΠΕ.Κ.Ε.Σ  Αττικής

Στην εποχή μας κρίνεται σημαντική και αναγκαία η προσεκτική αξιολόγηση των ιδιαίτερων συνθηκών ζωής της κάθε οικογένειας (ecologyofthefamilies’ homeenvironments), των αξιών της, των πεποιθήσεών της, των στόχων που αφορούν στην καθημερινότητα των γονέων, καθώς και των πολιτισμικών παραγόντων που αφορούν στη ζωή της οικογένειας προκειμένου να σχεδιάζονται και να εφαρμόζονται αποτελεσματικά προγράμματα παρέμβασης για τους μαθητές και τις μαθήτριες με Ε.Ε.Α. (Moes& Frea, 2002).

Η ουσιαστική επικοινωνία και οι καλές σχέσεις συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων μαθητών με Ε.Ε.Α. αποτελούν προϋποθέσεις για την όσο το δυνατό πιο θετική και αποτελεσματική έκβαση των εφαρμοζόμενων προγραμμάτων παρέμβασης (Γενά& Μπαλαμώτης, 2013. Γενά, 2006. Blue-Banning, Summers, Frankland, Nelson, & Beegle, 2004).

Άλλωστε η οικογένεια του παιδιού με Ε.Ε.Α. αποτελεί βασικό και σημαντικό περιβάλλον στο οποίο το παιδί αναμένεται να κάνει γενίκευση των κεκτημένων δεξιοτήτων. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, λαμβανομένων υπόψη παραγόντων όπως π.χ. η ηλικία του παιδιού και η βαρύτητα των δυσκολιών, η οικογένεια, και οι γονείς ειδικότερα, αποτελούν το μοναδικό ίσως περιβάλλον στο οποίο το παιδί αναμένεται να κάνει γενίκευση των κεκτημένων δεξιοτήτων.

     2. Όταν τα παιδιά γίνονται γονείς για τους γονείς τους και γονείς για τους εαυτούς τους

Διονύσης Παπαδόπουλος Διευθυντής Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Σαλαμίνας

Τι σχέση μπορεί να έχει η δεκαετία του 60 με το «πρόγραμμα παρέμβασης»; Αλλάζουν οι γονείς ή/και τα παιδιά μες στην πάροδο των δεκαετιών; Αλλάζει η ιστορία ή

επαναλαμβάνεται σε άλλους τόπους και με άλλους τρόπους; Μετακίνηση πληθυσμών λόγω πολέμου ή μετά από πολεμική περίοδο από / στην Ελλάδα τη δεκαετίατου 50 καθώς και, λόγω οικονομικών δυσκολιών, τη δεκαετία του 60 αλλά και τη δεκαετία του 2010.Ποια η θέση του παιδιού αυτές τις δεκαετίες, αλλά και σήμερα; Μήπως τα παιδιά ανέλαβαν ρόλους που δεν τους αναλογούσαν.

    3. Το Παιδαγωγικό Παιχνίδι ως γέφυρα συνεργασίας εκπαιδευτικών και γονιών μαθητών

Ψαλλιδάκου Αδαμαντία Διευθύντρια  Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Αυτιστικών Πειραιά

Στην εν λόγω παρουσίαση το παιχνίδι γίνεται επίσημος τρόπος μάθησης κανόνων, τρόπων συμπεριφοράς, αριθμητικής, αυτό-έκφρασης, ομαδικότητας και συνεργασίας εντός του τμήματος ένταξης του 15ου Δημ. Σχολείου Πειραιά. Η ενεργοποίηση μαθητών και δασκάλας αφορά σε πρώτο επίπεδο στη δημιουργία και κατασκευή Επιδαπέδιων Παιχνιδιών και στην ένταξη «Παιζωβαλιτσών» στις γενικές τάξεις παρουσία των συμμαθητών και των δασκάλων των τάξεων.

Στο επόμενο επίπεδο, οι γονείς παίζουν με τα παιδιά τους επιδαπέδια παιχνίδια στο σχολείο και μητέρα μαθητή με αυτισμό δημιουργεί Αυτοσχέδιο Παιχνίδι στο σπίτι. Η γόνιμη διάδραση με τους γονείς των υπόλοιπων μαθητών του τμήματος ένταξης και τους δασκάλους παράλληλης στήριξης του σχολείου καταλήγει σε από κοινού Βιωματικό Εργαστήρι. Η βιωματική συνεργασία παιδιών, εκπαιδευτικών και γονιών αφορμάται από τη συναισθηματική εμπειρία και εξελίσσεται εν μέσω κανόνων παιγνιώδους μάθησης.

     4. Εκπαιδευτικοί και γονείς σε πρόγραμμα παιδαγωγικής παρέμβασης σε μαθητή με ΔΑΦ

Σουέρεφ Σοφία Δασκάλα- Ειδική Παιδαγωγός

Η παρούσα εισήγηση πραγματεύεται την εκπόνηση εξατομικευμένου προγράμματος παρέμβασης σε μαθητή πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με αυτισμό μέσης λειτουργικότητας, που φοιτά σε ειδικό σχολείο. Συχνά, τα άτομα με αυτισμό επιζητούν τη σταθεροποίηση ενός απρόβλεπτου για αυτά περιβάλλοντος και προσκολλώνται σε ρουτίνες και εμμονές. Αν η ρουτίνα τους διαταραχθεί, βιώνουν έντονη συναισθηματική φόρτιση και λόγω έλλειψης συμπεριφορικού αυτοελέγχου, οδηγούνται στην εκδήλωση απρόσφορων συμπεριφορών. Η αγαστή συνεργασία εκπαιδευτικού και οικογένειας, διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο ποσοστό επιτυχίας ενός προγράμματος παρέμβασης και στην κατ’ επέκταση τροποποίηση των απρόσφορων συμπεριφορών του μαθητή. Σκοπός του εν λόγω προγράμματος αποτέλεσε η σταδιακή απόκτηση ευελιξίας και δεκτικότητας εκ μέρους του μαθητή αναφορικά με τις αλλαγές στο καθημερινό του πρόγραμμα, ώστε να βιώνει λιγότερο άγχος κατά τις αλλαγές αυτές και να περιορίσει την εμφάνιση των επιθετικών συμπεριφορών του. Έπειτα από την τριετή εφαρμογή του προγράμματος και των στρατηγικών που το διέπουν, καθώς και συμβολή της γονικής συμμετοχής σε αυτό, ο μαθητής διαχειρίζεται πλέον αποτελεσματικότερα τις αλλαγές που συμβαίνουν τόσο στη σχολική όσο και στην εξωσχολική του καθημερινότητα, παρουσιάζοντας μεγαλύτερη ευελιξία και σαφώς ηπιότερες αντιδράσεις κατά την εμφάνιση αυτών.

     5. Η Αισθητική Αγωγή στο Νηπιαγωγείο ως «καμβάς» δημιουργία, συνέργειας και Συμπερίληψης

Μιχελαράκη Ελευθερία Νηπιαγωγός 4ου Νηπιαγωγείου Νίκαιας

Χρυσοστομίδης Πέτρος Δάσκαλος Ειδικής Αγωγής Παιδαγωγός Προσχολικής Ηλικίας  Προϊστάμενος Κ.Ε.Σ.Υ. Δυτικής Αττικής

Η εκπαιδευτική μας παρέμβαση αφορά ένα Πρόγραμμα Αγωγής Υγείας που υλοποιήθηκε σε παιδιά α΄και β΄ νηπιακής ηλικίας και συναρθρώνει αφενός τον φιλοσοφικό στοχασμό του Dewey, που αναδεικνύει την εμπειρία ως κυρίαρχη μέθοδο προσέγγισης της πραγματικότητας και της άμεσης γνώσης των πραγμάτων, αφετέρου τις ψυχολογικές θεωρίες οικοδόμησης της γνώσης και της ανακαλυπτικής μάθησης, που δέχονται πως η μάθηση προκύπτει από την πράξη του παιδιού και την προδιάθεσή του «να αναζητά τρόπους κατανόησης του περιβάλλοντός του στη βάση των σχέσεων που αναπτύσσει με τους παιδαγωγούς και τους συνομηλίκους του». Η μεθοδολογική προσέγγιση έχει ως αφετηρία τη συμβολή της αισθητικής εμπειρίας: μέσα από έργα τέχνης τα νήπια κατανοούν τα συναισθήματα και δύνανται να τα εκφράζουν ελεύθερα. Ζητούμενο στην εκπαιδευτική μας παρέμβαση είναι α) η δημιουργία ενός περιβάλλοντος Συμπερίληψης για όλα τα παιδιά, όπου ο πλούτος των αλληλεπιδράσεων θα συνιστά μια πρακτικά αστείρευτη πηγή βιωματικών, αισθητικών εμπειριών και συγκινήσεων και β) η ενδυνάμωση «της αίσθησης του ανήκειν» στη Σχολική Κοινότητα μέσω της δομημένης συνέργειας παιδαγωγών-νηπίων και των οικογενειών τους στον «πειραματικό- εξερευνητικό» χαρακτήρα της τέχνης.

Η εκπαιδευτική παρέμβαση διαρθρώνεται σε τέσσερα μέρη και αξιολογήθηκε σε όλη τη διάρκεια υλοποίησής της: με συζητήσεις, με καταγραφές παρατηρήσεων, με σχέδια ζωγραφικής, με βιωματικές δραστηριότητες που, μεταξύ άλλων, ανίχνευαν τη μετα-γνώση των παιδιών με ηχογραφημένες συνεντεύξεις τους με θέμα «Ας μιλήσουμε για τα συναισθήματα».

​

«Η εμψύχωση στη Θεατρική Αγωγή: από την αισθητική εμπειρία στην καλλιτεχνική δημιουργία»

Ο/Η εκπαιδευτικός Θεατρικής Αγωγής ενεργεί ως εμψυχωτής/εμψυχώτρια που δημιουργεί τις συνθήκες για την ανάπτυξη κοινωνικών, συναισθηµατικών και γνωστικών δεξιοτήτων μέσα σε ένα αισθητικό πλαίσιο και με στόχο ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

1.  Η  Θεατρική Αγωγή ως αισθητικό περιβάλλον ανάδειξης διαφοροποιημένων εκπαιδευτικών αναγκών

Μποέμη Παναγιώτα (Νάγια) Σ.Ε.Ε. ΠΕ91 6ο ΠΕ.Κ.Ε.Σ  Αττικής

Αρχικά, θα υπάρξει ένα θεωρητικό πλαίσιο για την Αισθητική Αγωγή ως ιδιαίτερου εκπαιδευτικού πλαισίου που στοχεύει στη δημιουργία και την εγκαθίδρυση νέων σημασιών και νοημάτων, διευρύνοντας τους τρόπους κατανόησης του κόσμου και των πραγμάτων μέσα από τις Τέχνες. Στη συνέχεια, θα παρουσιαστούν σημαντικές έννοιες στη Θεατρική Αγωγή, όπως επιτέλεση, αφήγηση, αναπαράσταση και πως εφαρμόζονται σε ένα πολυαισθητηριακό περιβάλλον, που εκκινά από τα βιώματα, τις βιογραφίες, τους «λόγους» των μαθητών/τριών, για να ολοκληρωθεί με ένα καλλιτεχνικό προϊόν. Σε αυτό το περιβάλλον αναδεικνύεται ο πραγματικός συναισθηματικός κόσμος των παιδιών και τα πλεονεκτήματα του διαφορετικού πολιτισμικού κεφαλαίου. Ο/Η εκπαιδευτικός Θεατρικής Αγωγής εμψυχώνει την εκπαιδευτική διαδικασία και αναδεικνύει τις διαφοροποιημένες εκπαιδευτικές ανάγκες, ξεδιπλώνοντας ικανότητες και δεξιότητες, μέσα από ανθρωπιστικές, βιωματικές, συνεργατικές και συλλογικές διαδικασίες.

     2. Θέατρο της επινόησης και Δημιουργική Γραφή:  Διερευνώντας τη σχέση τους στην Εκπαίδευση

Κοψιά Παρασκευή Θεατρολόγος Μουσικό Σχολείο Αθήνας

Η παρουσίαση θα επικεντρωθεί στον τρόπο με τον οποίο η δημιουργική γραφή μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο πλαίσιο της αξιοποίησης των τεχνικών του Θεάτρου της Επινόησης στο μάθημα της Θεατρικής Αγωγής. Στην περίπτωση αυτή, η δημιουργική γραφή χρησιμοποιείται στο πρώτο στάδιο, αυτό της συλλογής του υλικού. Οι ασκήσεις δημιουργικής γραφής που χρησιμοποιούνται στη Θεατρική Αγωγή σε αυτό το πλαίσιο, δεν προτείνονται απλά ως ένας πιο ενδιαφέρον τρόπος παραγωγής γραπτού λόγου, όπως θα γινόταν σε ένα γλωσσικό μάθημα, δεν παραμένουν επί χάρτου, αλλά αξιοποιείται θεατρικά. Δίνεται η ευκαιρία στον/στην θεατρολόγο να δώσει για το επόμενο στάδιο πολλαπλές επιλογές στους μαθητές, διαφοροποιώντας τους στόχους και τα μέσα του, ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες την προσωπικότητα και τον τύπο νοημοσύνης του κάθε μαθητή. Το υλικό μπορεί να αξιοποιηθεί για άλλους μαθητές ως μία ευκαιρία αναζητήσεων γύρω από την αφήγηση και το μονόλογο, για άλλους ως βάση για δυναμικές εικόνες, αυτοσχεδιασμούς και δραματοποιήσεις, ή να πλαισιωθεί και από διάφορες καλλιτεχνικές δημιουργίες άλλων παιδιών και να συντεθεί τελικά σε μία παράσταση.

      3. Οι γείτονες στις Σεϋχέλλες με διαγνωσμένη Αναποδίτιδα

Ρασσιά Ελένη Θεατρολόγος

Η υλική πραγματικότητα γίνεται αφορμή έκφρασης και δημιουργίας: η γενική μας εικόνα (μεγάλη οθόνη που εμπερικλείει μικρότερες οθονίτσες), η ειδικότερη εικόνα του κάθε ατόμου (σχέση με την εικόνα του/υλικοτεχνικές δυνατότητες στον χώρο του), τα εργαλεία της ίδιας της πλατφόρμας (αλλαγή background/ προσανατολισμός εικόνας/breakoutsessions/χειρισμός κάμερας-μικροφώνου).

Εξερευνώντας το ίδιο το μέσο και έχοντας ως κύριο γνώμονα των μαθημάτων την εκμετάλλευση του τυχαίου (ιδέες των παιδιών/απρόοπτα της σύνδεσης) γινόμαστε «Γείτονες μιας Πολυκατοικίας», «Τουρίστες στις Σεϋχέλλες» ή «Ασθενείς με Αναποδίτιδα». Η διδασκαλία της Θεατρικής Αγωγής αρχίζει από το σημείο στο οποίο βρίσκονται οι μαθητές/τριες, που λαμβάνει υπόψη την ετοιμότητα, το ενδιαφέρον και το μαθησιακό προφίλ. Σε επόμενο στάδιο τίθεται μία πιο ολοκληρωμένη στόχευση, μία ψηφιακή θεατρική παράσταση σε άγνωστο κοινό.

      4. Με το καράβι του θεάτρου ταξιδεύω στους πολιτισμούς

Καλαρά Γεωργία Θεατρολόγος Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος Διδάκτωρτου Πανεπιστημίου Royal Holloway University of London

Η Θεατρική Αγωγή και οι Τέχνες γενικότερα στην εκπαίδευση δίνουν το πλαίσιο έκφρασης όλων των τύπων νοημοσύνης. Λαμβάνοντας τα κατάλληλα ερεθίσματα, μαθητές/τριες με διαφορετικές δεξιότητες μπορούν να προσεγγίζουν τη γνώση με διαφορετικό τρόπο και να οδηγηθούν σε ένα ατέρμονο ταξίδι γνώσεων, καθοριστικό για το μέλλον, τη συμπεριφορά και τις αντιλήψεις τους για τον κόσμο. Με αφορμή τo ταξίδι του Θησέα από το βιβλίο της Ιστορίας της Γ’ Δημοτικού, η εισήγηση προτείνει ένα βιωματικό ταξίδι στους αρχαίους πολιτισμούς της Ελλάδας. 1ος σταθμός: Δια- πολιτισμικότητα και κοινωνική ενσωμάτωση, 2ος σταθμός: Μινωικός και Μυκηναϊκός πολιτισμός - ανθρώπινα δικαιώματα, 3ος σταθμός: Το νησί με τα αγάλματα - η τέχνη βγαίνει από το μουσείο, 4ος σταθμός: Το νησί του Τάλω - Η τέχνη ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό. Με το τέλος του ταξιδιού, όλα θα είναι ξεκάθαρα και οι μαθητές/τριες θα έχουν αποκτήσει μια αίσθηση ολότητας. Στο σημερινό σχολείο τα διδακτικά αντικείμενα αναδιαμορφώνονται με τη σύμπραξη όλων των τεχνών, στοχεύοντας στην πολλαπλή αναπαράσταση ιδεών και τη διδασκαλία μέσω της αισθητικής εμπειρίας.

​

«Η συμβολή της Θεατρικής Αγωγής στη δημιουργία ενός δημοκρατικού σχολείου»

Η Θεατρική Αγωγή στο σχολείο επιτρέπει ώστε η μάθηση να καταστεί μία διαδικασία ενεργητική και ενσώματη, που θεμελιώνεται σε μία ανθρωπιστική κριτική παιδαγωγική βάση και παρέχει τον «χώρο» για την έκφραση των διαφοροποιημένων εκπαιδευτικών αναγκών των παιδιών.

1. Προσεγγίσεις του σώματος στη Θεατρική Αγωγή: σεβασμός στη διαφορετικότητα

Μποέμη Παναγιώτα (Νάγια) Σ.Ε.Ε. ΠΕ91 6ο ΠΕ.Κ.Ε.Σ  Αττικής

Στην εισήγηση θα υποστηριχθεί η σημασία του σώματος και της ενσωμάτωσης στη Θεατρική Αγωγή. Το ανθρώπινο σώμα προσεγγίζεται ως ένας εκφραστικός τόπος για την αναπαράσταση συναισθημάτων, ιδεών και σχέσεων, ώστε τα παιδιά να γνωρίσουν τον εαυτό τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Από την άλλη, το σώμα γίνεται το μέσο έκφρασης που ο/η εκπαιδευτικός αντλεί «πληροφορίες» για το κάθε παιδί, για το πώς σκέφτεται, αισθάνεται, αντιδρά και συμπεριφέρεται, μέσα σε ένα περιβάλλον σεβασμού, ενεργητικής ακρόασης, ενσυναίσθησης. Μέσα από ασκήσεις, παιχνίδια, τεχνικές από την επιστημονική φαρέτρα του Θεάτρου, δημιουργείται μία τέτοια μαθησιακή συνθήκη που οι ρόλοι εκπαιδευτικού και μαθητών/τριών εναλλάσσονται. Η μάθηση υπό αυτό το πρίσμα, καθίσταται μια ενεργητική επιτελεστική διαδικασία που συμπεριλαμβάνει τα σώματα όλων των μαθητών/τριών ανεξαρτήτως φύλου, σωματικής διάπλασης, ιδιαίτερων εκπαιδευτικών αναγκών, κοινωνικής τάξης, θρησκείας, φυλής, εθνικότητας, κουλτούρας και σεξουαλικού προσανατολισμού.

     2.  Συμπερίληψη και θέατρο: Πώς η διαφοροποιημένη διδασκαλία μέσω θεάτρου υποστηρίζει την αλλαγή παραδείγματος

Μόσχου Χριστιάννα (Νάγια) Ψυχοπαιδαγωγός - Θεατρολόγος

Για τη συμπεριληπτική εκπαίδευση, οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και η αναπηρία γίνονται αντιληπτές ως μια κοινωνική κατασκευή και μια ταυτότητα που το άτομο εσωτερικοποιεί μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον. Στο επίκεντρο της ενταξιακής εκπαίδευσης είναι η ιδέα ότι όλοι οι μαθητές έχουν το δικαίωμα στη γνώση και την εκπαίδευση και δεν πρέπει να αποκλείονται. Σε αυτό το πλαίσιο, η διαφοροποιημένη διδασκαλία και οι συνακόλουθες προσαρμογές μπορούν να αναδείξουν το δυναμικό των μαθητών και επιπλέον να επηρεάσουν τις προσδοκίες των εκπαιδευτικών, να βοηθήσουν τους μαθητές να ξεπεράσουν το στίγμα και τον αποκλεισμό αλλά και να οδηγήσουν την ομάδα σε μια θετική ταυτοποίηση. Η δημιουργική έκφραση αναπτύσσεται από τη συνεχιζόμενη σχέση μεταξύ πολιτισμού, καλλιτεχνικής δραστηριότητας και κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Σε αυτό το πλαίσιο, η θεατρική/δραματική παρέμβαση μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο αυτο-ενδυνάμωσης καθώς το θέατρο μπορεί να αποκαλύψει εναλλακτικές ικανότητες των ανθρώπων που συμμετέχουν σε μια θεατρική ομάδα. Για το θέατρο, τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες απελευθερώνονται από την ετικέτα του ελλείμματος και γίνονται άνθρωποι που ενεργούν και εφαρμόζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους όπως όλοι μέσα σε ένα περιβάλλον ισότητας.

      3. Ο ήρωας μέσα μου μπορεί να κάνει τα πάντα. Στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο σχολείο, στη ζωή

Βαμβακάρη Δήμητρα  Θεατρολόγος -Ηθοποιός

​

Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να προσεγγίσει τη συμβολή του θεάτρου στο συμπεριληπτικό σχολείο, μέσα από μία κινηματογραφική απόπειρα, που γεννήθηκε στην ιδέα πως «o ήρωας μέσα μου, μπορεί να κάνει τα πάντα». Γίνεται μία εκτενής αναφορά στο θεατρικό παιχνίδι και τα χαρακτηριστικά του, τις θεατρικές τεχνικές που έχουν εφαρμοστεί, όπως διαμορφώνονται σε ένα μάθημα θεάτρου, προκειμένου οι μαθητές/τριες να αισθανθούν “ως ήρωες που μπορούν να κάνουν τα πάντα”, καθώς και στις αρχές που συνδέουν με τη συμπερίληψη και τη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Στη συνέχεια, συζητούνται τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης προσέγγισης, που επιβεβαιώνουν ότι το θέατρο μπορεί να συμβάλλει μόνο θετικά στη συναισθηματική ζωή όλων των μαθητών/τριών ανεξαιρέτως, καλλιεργώντας βαθιές υπαρξιακές ανάγκες και ανακαλύπτοντας την ίδια τη ζωή με παιγνιώδη τρόπο, με βασική προϋπόθεση τη βιωματική μάθηση, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την προσαρμογή στην ετερότητα κάθε ομάδας.

       4.  Η συμβολή της δημιουργικής γραφής στη διδασκαλία της Θεατρικής Αγωγής.

Ξηρογιάννη Ασημίνα Θεατρολόγος – Φιλόλογος - Συγγραφέας

Στην παρούσα εισήγηση θα αναδειχθεί η συνεργασία των δύο μεθοδολογιών θεάτρου και δημιουργικής γραφής, προκειμένου να διαφοροποιηθεί η διδασκαλία και να υπάρξει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα από τα παιδιά, με παραδείγματα από τη διάδραση ποιημάτων και θεατρικών τεχνικών. Η τάξη μετατρέπεται σε ένα θεατρικό εργαστήρι, που ολοκληρώνεται με ένα διήγημα, ένα ποίημα, ένα θεατρικό κείμενο, ένα μονόλογο. Ένα είδος απτής αναστοχαστικής δράσης που διαφοροποιεί την υφή του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής από τα υπόλοιπα. Η δημιουργική γραφή στη Θεατρική Αγωγή προετοιμάζει και ενθαρρύνει μαθητές/τριες με διαφορετικά μαθησιακά προφίλ και τους βάζει σε διάδραση (ομάδες-μονάδες-δυάδες) αναθέτοντάς τους μια διερευνητική δραστηριότητα που καταλήγει σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Τέλος θα υπάρχουν αναφορές που προβαίνουν σε τροποποιήσεις σχετικές με την πρόσληψη του μαθήματος μέσω θεάτρου και δημιουργικής γραφής σε μαθητές/τριες που είναι στο φάσμα του αυτισμού, μέσα σε ένα συνεργατικό και ευέλικτο περιβάλλον, με στόχο την ανταπόκριση στις διαφοροποιημένες ανάγκες τους.